Onlangs bracht ik weer eens een bezoekje aan de bijzondere boomkwekerij Hortus Conclusus. De aanleiding was het heengaan van onze oude kriekenboom. Ja, je leest het goed. Helaas: de oudste boom in onze tuin heeft het loodje gelegd. Er zaten al jaren flinke zwammen op de stam en ieder jaar was er meer en meer taksterfte. Inmiddels heb ik gelezen dat deze zwammen onherroepelijk leiden tot de dood. Toen ik een maand of wat geleden nog maar eens al het dode hout eruit haalde, was het overduidelijk: dit is einde verhaal. Een eerbetoon aan onze kriek in volle bloei (van enkele jaren geleden) is dus wel op zijn plaats.

In mijn zoektocht naar een waardige vervanger kwam ik uit bij een Koelreuteria paniculata. Deze stond al een tijdje op mijn “hitlijst” (naast natuurlijk een heleboel anderen) maar ik besloot dat ik maar eens voor deze Lampionboom moest gaan. Een eindje verderop in een buurtuin staat een mooi exemplaar, dus het is al jaren dat ik hem in alle seizoenen kan bewonderen. Met de mooi zomerbloei in losse gele pluimen, de opvallende licht zalmkleurig zaaddozen in lampionvorm, die daarna verschijnen en tot slot de fantastische herfstverkleuring in geel oranje, is dit een serieuze “all-rounder”. In navolging van de kriek wilde ik terug graag een laagstam en laat nou net het enige exemplaar dat bij Hortus Conclusus nog stond een laagstam zijn met een prachtige splitsing op zo’n 60 cm hoogte. Soms moet er ook wat geluk in het spel zijn. Over een weekje of wat mag ik hem verwelkomen in mijn tuin. Ik kijk nu al uit naar de eerste knoppen en ontvouwende blaadjes die dan zullen volgen.

Maar voor ik weer blij en voldaan van dit kwekerij bezoek huiswaarts keerde, toonde Jo (de kweker) me nog enkele bijzondere rozerode wilgenkatjes (vermoedelijk een Salix gracilistyla ‘Mount Aso’). Ik kende ze eigenlijk alleen maar in de typische gele of witte kleur; overigens ook erg mooi, maar deze waren toch wel echt heel bijzonder. Ze staken ook prachtig af tegen een donkere achtergrond. Het geluk was ook hier met mij, want er bleek een laaghangende tak geworteld te zijn, die door Jo resoluut werd afgestoken. En zo eindigde dit bezoek met een onverwacht cadeau. Met een wilgenstek onder m’n arm keerde ik blij huiswaarts.

De vele regen doet het aantal slakken in m’n tuin exploderen. Je vindt ze werkelijk overal en dat levert zo nu en dan toch wel grappige taferelen op, zoals dit rare fenomeen hierboven. Ik heb me al vaak afgevraagd wat ze daarboven toch denken te vinden. Misschien is het zoals bij de lieveheersbeestjes, die lopen ook altijd omhoog. Als je een blaadje of takje met een lieveheersbeestje hebt en je draait het om keert hij steevast om zodat hij weer naar boven loopt. Misschien denken de slakken boven een mals blaadje te vinden alleen is deze stam wel erg lang om in slakkentred af te leggen.

De boom heeft overigens onlangs een knipbeurt gehad. Z’n kroon was inmiddels zo groot en zwaar dat zijn takken tot op de grond hingen. Ground-hugging zoals de Engelsen het zo mooi kunnen zeggen, al was die term vast niet bedoeld voor de leden van het bomenrijk. Afgelopen winter dacht ik al de snoeischaar (lees zaag) boven te halen, maar de Japanse Honingboom blijkt in juni/ juli gesnoeid te moeten worden. In de winter (zeker na december) komt de sapstroom weer op gang en bij snoei kan de boom dan hevig beginnen ‘bloeden’. Dus, een paar dagen geleden was het zover, de onderste takken gingen eraf.

En het moet gezegd worden: het heeft hem goed gedaan. Ik ben normaal niet zo van de snoei. Een boom moet bij mij gewoon z’n ding kunnen doen. Maar deze ingreep was toch wel de moeite: z’n vorm en mooie brede kroon komt nu nog beter tot zijn recht en je kunt nu echt onder de boom staan. Merkwaardig ook hoe de kroon eigenlijk “hol’ is van binnen, de bladeren hangen als een soort koepel over je heen.

Het aardbeienveldje onder de boom vaart er ook wel bij, ze kleuren lekker rood met dat extra straaltje zon. Alleen nu nog zorgen dat de slakken niet rechtsomkeer maken als ze zien dat eigenlijk al het lekkers niet boven maar beneden te vinden is.