Waar zal ik eens beginnen? Er is zoveel gebeurd de afgelopen maand. Vrachtladingen onkruid zijn eruit gegaan… en vrachtladingen boomschors erin. De sering is drastisch gesnoeid, de vijg heeft een nieuwe ‘behuizing’ gekregen, de sieruien in de nieuwe plantenbak schieten de hoogte in, de Lavendel is geknipt en de moestuinbakken zijn vol bezet. Er lijkt zowaar een klein beetje orde in de tuin te zijn gekomen, ondanks dat her en der nog steeds oude plantenresten van vorig jaar overeind staan.

In de border is het nu echt wel volle bak. Vers loof, en er staat al van alles in bloei. Zoals de geraniums (o.a. G. phaeum ‘Mourning Widdow’ en G. macrorrhizum ‘Spessart’), de akeleien, Lupines en Vingerhoedskruid. Ook de Pruikenboom (Cotinus coggygria ‘Royal Purple’) staat volop in bloei en verspreid daarmee zijn heerlijk zoete honingachtige geur. 

Onder het bladerdek van de Augurkenstruik (Decaisnea fargesii) is het goed toeven. De judaspenning is allang weer uitgebloeid en laat nu zijn groene centen zien. De sieruien (en bieslook) staan er nu ook volop. Vooral in de nieuwe plantenbak is het een feest van sieruien. Het begon met de lage Allium roseum: lichtroze van kleur met opvallende gele meeldraden en een open bloeiwijze. Ze ruiken ook best lekker: ui-achtig maar wel met een zoete ondertoon. Zo’n drie weken geleden gingen ze van start en zijn inmiddels gevolgd door de vertrouwde halfhoge Allium aflatunense ‘Purple Sensation’. En… sinds een paar dagen zijn nu ook de hoge donkerpaarse Allium atropurpureum open gegaan. Sieruien in 3 hoogtes: het geeft een heel mooi effect.

In de moestuin is er ook al volop actie. Het begon dit jaar erg vroeg. De eerste oogst, of liever gezegd, de laatste oogst van vorig jaar viel begin maart. De aanleiding was eigenlijk dat ik de moestuinbakken leeg wilde halen om ze, volgens de regels van de kunst, voor te bereiden op de nieuwe zaailingen. Dus haalde ik er nog een laatste haffeltje warmoes, bietjes in miniformaat en prei uit (zowat even dik als ze erin gegaan zijn). Vervolgens al het onkruid eruit, de grond goed losgemaakt, een traagwerkende organische mest erin en de grond afgedekt met strooisel. De beestjes doen de rest.

Na een paar weken rust is de grond klaar om ingezaaid te worden. Ik ben begonnen met spinazie, radijsjes, rode ui en knoflook, even later gevolgd door warmoes en bietjes. Tussen de kiezel vond ik nog ergens 2 zaailingen van gemengde sla, die ik daar vorig jaar in een pot had staan. Ik heb ze voorzichtig opgevist en ook in de moestuinbak gezet. Ze zijn inmiddels uitgegroeid tot een heuse krop, terwijl ze in pot eigenlijk zo dicht op elkaar gezaaid worden dat het meer als snijsla wordt gebruikt. De radijsjes zijn inmiddels op (het blijft altijd verrassend hoe pittig eigen gekweekte radijsjes zijn) en hebben plaats gemaakt voor struikbonen. Dat was vorig jaar zo’n succes, dat ze nu op herhaling gaan, uiteraard op een andere plek. Het blijft een grote puzzel met die rotatieteelt. Ik heb maar 3 bakken, dus als je dan zowel spinazie, bietjes als warmoes wilt zetten, moet je toch serieus schuiven voordat het in elkaar past.

Dit jaar gaat mijn moestuin ook de hoogte in, dat hoop ik althans. Ik heb namelijk voor het eerst stokbonen gezet. Ik ben erg benieuwd wat dat gaat worden. Maar meer nog kijk ik vol verwachting naar mijn komkommers. Eén moestuinbak heeft een klimrek gekregen waar 2 komkommers tegenaan staan. Nu ken ik komkommers eigenlijk alleen van teelt in een kas, ze houden namelijk erg van warmte. Ik ben dus benieuwd of dit in de buitenlucht gaat lukken. Er hangen in ieder geval al kleine komkommertjes aan. Ook courgette is weer van de partij. Het plantje heeft alleen wat moeite om op gang te komen. Het help natuurlijk ook niet echt als de jonge blaadjes direct worden opgegeten door de slakken. Dat blijft eigenlijk de meest lastige klus: de slakken op afstand houden. Gaas eromheen bouwen, de bodem bedekken met varenblad of eierschalen: het helpt allemaal niet zoveel. Maar sinds vandaag krijg ik hulp. Bij een laatste rondje door de tuin stuitte ik op een egel, die al langzaam kuierend zijn onderkomen zocht onder de heg. Ik heb hem dan maar (hoe wreed) wat slakken toegeschoven. Slakken in ruil voor een egel en courgette…ik teken ervoor.

Waar zal ik eens beginnen? Er is zoveel gebeurd sinds de laatste radiostilte. Het sneeuwlandschap van in maart is al lang weer verdwenen, de composthoop is boordevol (er ligt zelfs tijdelijk een tweede hoop te wachten totdat er meer plaats is) en de tuin is als herboren. De stilte op Zomerstraat betekende geenszins stilte in de tuin. Ieder vrij moment werd aangegrepen om de tuin rigoreus op te schonen. En zowaar twee weken terug bereikte ik de eindstreep van het grootste border gedeelte in het midden van de tuin. Een ware aanslag op de spieren, maar mijn nieuwe spitvork heeft de test in ieder geval goed doorstaan. Alleen jammer dat de rest van de tuin niet wacht tot ik klaar ben. De regen van de afgelopen weken doet alles weer even hard groeien. Vooral de heermoes rukt massaal op, maar goed, ik heb nu gelezen dat je daar gier van kunt maken, wat je weer als vloeibare mest kunt gebruiken in de tuin. Die wordt dus tijdelijk even geparkeerd voor dit doel.

Wat is er verder allemaal gebeurd in de tuin: de kriekenboom heeft al gebloeid. Het is altijd van korte duur, maar oh zo idyllisch. Ook heb ik hem dit voorjaar flink gesnoeid. Het is een oude laagstam boom die lange tijd verwaarloosd is. Zijn takken groeien kriskras door elkaar en ook in onmogelijke bochten. Ik ben begonnen met al het dode hout eruit te snoeien en daarna alle takken die terug naar binnen groeiden, wat er heel wat waren. Het resultaat is een veel meer open kroon waar licht en lucht doorheen kan. Het zal afwachten worden wat dat betekent voor de opbrengst dit jaar. Vorig jaar heb ik zo goed als niets gehad, maar gelukkig staan er nog ingemaakte krieken van het jaar daarvoor in de kast. De sering heeft nu het bloei-stokje overgenomen. Er zijn wel eens jaren dat ze tegelijk bloeien, maar dit jaar duidelijk niet. De lucht rond de struik is dan echt bezwangerd van de geur, best zwaar, maar wel lekker.

Een andere seringenstruik, achteraan in de tuin, heeft het dan weer begeven. De reden is vooralsnog onduidelijk. In het najaar dacht ik al hier en daar wat bruine blaadjes te hebben gezien, maar vermoede dat het de droogte was of de felle zonnebrand. Maar nu in het voorjaar is hij niet meer uitgelopen. Ik heb vandaag wat takken doorgezaagd om te kijken of er mogelijk sprake is van Verticillium, je weet wel de gevreesde verwelkingsziekte, maar het lijkt er niet op. Ik heb op het tuinforum eens naar hun mening gevraagd. Ik moet wel bekennen dat ik al heel snel aan een plaatsvervanger moest denken, en wel de geliefde Acer griseum. Als er namelijk een stuk grond in de tuin is die goed luchtig en humeus is, dan is het wel daar achter in de tuin. Maar goed eerst maar eens even afwachten hoe dit zich evolueert, alvorens ik ga dromen.

Iets anders dan: de schoonmaak van de border. Ik ben ondertussen heel handig geworden in hoe dit aan te pakken. Drie emmertjes bij de hand, waarvan één gevuld met een bodempje water. Verder de spitvork, de spade, de onkruidsteker, de hark en de kruiwagen onder handbereik. Met de spitvork ga je de ongewenste pollen te lijf. Als het echt te gortig wordt quasi wortels die door elkaar groeien, verdeel je de plakaten eerst in hapklare brokken met de spade. En dan is het pol voor pol liften, zo veel mogelijk grond eraf kloppen en dan gaan schiften: de wortelonkruiden, zoals kweekgras gaan in emmertje 1, overige ongewensten die op de composthoop mogen gaan in emmertje 2, en de gewensten worden netjes vrijgemaakt en opzijgezet in emmertje 3 met het bodempje water. Zo ga je verder totdat je een flink stuk hebt vrijgemaakt en emmertje 3 als het goed is overbevolkt begint te raken. Inmiddels heb je dan ook wat overzicht op wat er nog staat en waar lege plekken zijn gekomen.

Eerst verdeel je een flinke lading compost over het schoongemaakte deel, dan egaliseren. Met de winst uit emmertje 3 bekijk je hoe je de vrijgekomen plekken opnieuw wilt indelen en dan begint het ritueel weer van voren af aan. Terwijl je bezig bent denk je steeds dat het een kaalslag wordt, maar als daarna weer alles is uitgezet valt dat heel erg mee. Trouwens met lege plekken hebben we ook geen probleem, niets zo lekker als tijdens het werken in de tuin bedenken wat je nog zou willen toevoegen. En als je niet oplet worden de lege plekken vanzelf weer ingenomen. Op het stuk waar ik begonnen ben zie ik nu bijv. alweer flinke bossen Rucola staan. Ook het komkommerkruid is zoiets  dat zich heel gemakkelijk zaait en bij vrijgemaakte grond zijn kans schoon ziet om te ontkiemen.

Daarnaast had ik natuurlijk een paar maanden terug mijn zaaibakjes goed gevuld. Zo stonden er inmiddels hele rijen plantjes klaar om uitgezet te worden: o.a. oost-indische kers, goudsbloemen (jaja, de eerste voorzichtige oranje zaaiing), pronkerwt, avondviolier en nachtphlox voor de lekkere geur, cosmos, lobelia, Rhodochiton (de klimplant met mooie chocoladekleurige bloemen), Zinnia ‘Green Envy’, meelsalie (Salvia farinacea: diegene met de paarse stengels) en chilipeper voor in de moestuin.

De moestuin ambities reiken namelijk hoger dan ooit. Ik had al 1 m2 moestuin bak (volledig gevuld met warmoes). Vorig najaar is daar een tweede bak bijgekomen, waar de knoflooktenen de grond in gingen en dit voorjaar is er nog een derde bak bij gekomen. Alles is min of meer aangewakkerd door een speciale uitgave van het Groei & Bloei tijdschrift over moestuinieren en het boek “Je eigen groentetuin op 1 m2” van Anne-Marie Nageleisen, die ik binnenkort eens zal toevoegen in de boekenlijst. Dit jaar staan er dus voor het eerst drie moestuinbakken netjes op een rij en ze zijn ook al allemaal gevuld. Overigens niet helemaal, of beter gezegd “helemaal niet”, volgens de regels van de kunst. Het m2 tuinieren gebeurt namelijk in vakken volgens het rotatiesysteem, waarbij verschillende botanische families en plantensoorten (blad, wortel, vrucht of bloem) naast elkaar komen te liggen. Het idee is dat de afwisseling tussen de vakken onderling ervoor zorgt dat ziektes minder een kans krijgen en dat de grond niet uitgeput wordt door eenzijdige beplanting. Mijn vakken zijn dus helemaal verkeerd, maar het is oh zo leuk om je er mee bezig te houden. In bak 1 staat knoflook, rode ui, lente-ui (foute boel, want allemaal lid van de familie Alliaceae) en radijs (weliswaar andere familie, maar dan wel weer een wortelgewas). In bak 2 staat rode biet, warmoes (daar gaar het weer mis want beiden behoren tot de Chenopodiaceae), radijs en peterselie. In bak 3 staat courgette, tomaat en prinsessenboontjes. Weliswaar drie verschillende families, maar drie keer een vruchtgewas en dan ook nog eens drie tomaten naast elkaar.

Hoe het ook zij, mijn hart klopt vol verwachting naar de vorderingen. Het warmoes succes van vorig jaar, doet in ieder geval veel beloven.