De eerste nachtvorst is alweer achter de rug. Ik wordt er altijd een beetje door overvallen. De volgende ochtend hingen de chilipepers te rillen aan de plant en de basilicum was bijna weggekwijnd. Als waardig tuinier moet je dat natuurlijk vóór zijn, maar dat schiet er af en toe bij in. Gelukkig was ik wel nog op tijd om de oogst naar binnen te halen en … dat mooie witte laagje  over de planten te zien. De Salvia zag nog witter dan normaal en het zachte blad van het vingerhoedskruid leek verdacht veel op een gemeleerde soort van het “Kaukasisch vergeet me nietje” (Brunnera).

Ook het kruipspul lag onder een witte laag. Het was overigens van korte duur, want zo met het zonnetje erop was dat wit snel verdwenen en lag de tuin weer getooid in herfstkleuren.

De Acer japonicum ‘Aconitifolium’ maakt het dit jaar wel erg bont. Hij is werkelijk extreem rood. Zo tegen de avond wordt het haast een vuurtoren die licht afgeeft. De andere esdoorn Acer shirasawanum ‘Aureum’ houdt zich dit jaar wat rustiger. Dat mag ook gerust, herstellende van een Verticillium aanval geef ik hem groot gelijk. Hij krijgt gezelschap van de bloeiende Phacelia. De groenbemester zal ik later omspitten en dan mag hij zijn werk gaan doen als bodemverbeteraar rond de esdoorn. Maar zo tijdens de bloei laat ik hem nog even staan. Die uitrollende bloemaartjes in lichtend blauw zijn namelijk erg mooi om te zien en kleuren ook heel mooi bij al die herftstinten.

De wingerd is ook aan zijn eindspurt bezig. De laatste bladeren in een warme goudgele gloed hangen nog aan de muur. Ben benieuwd of ik die nog onder een witte poederlaag kan zien alvorens ze afvallen.