De vele regen doet het aantal slakken in m’n tuin exploderen. Je vindt ze werkelijk overal en dat levert zo nu en dan toch wel grappige taferelen op, zoals dit rare fenomeen hierboven. Ik heb me al vaak afgevraagd wat ze daarboven toch denken te vinden. Misschien is het zoals bij de lieveheersbeestjes, die lopen ook altijd omhoog. Als je een blaadje of takje met een lieveheersbeestje hebt en je draait het om keert hij steevast om zodat hij weer naar boven loopt. Misschien denken de slakken boven een mals blaadje te vinden alleen is deze stam wel erg lang om in slakkentred af te leggen.

De boom heeft overigens onlangs een knipbeurt gehad. Z’n kroon was inmiddels zo groot en zwaar dat zijn takken tot op de grond hingen. Ground-hugging zoals de Engelsen het zo mooi kunnen zeggen, al was die term vast niet bedoeld voor de leden van het bomenrijk. Afgelopen winter dacht ik al de snoeischaar (lees zaag) boven te halen, maar de Japanse Honingboom blijkt in juni/ juli gesnoeid te moeten worden. In de winter (zeker na december) komt de sapstroom weer op gang en bij snoei kan de boom dan hevig beginnen ‘bloeden’. Dus, een paar dagen geleden was het zover, de onderste takken gingen eraf.

En het moet gezegd worden: het heeft hem goed gedaan. Ik ben normaal niet zo van de snoei. Een boom moet bij mij gewoon z’n ding kunnen doen. Maar deze ingreep was toch wel de moeite: z’n vorm en mooie brede kroon komt nu nog beter tot zijn recht en je kunt nu echt onder de boom staan. Merkwaardig ook hoe de kroon eigenlijk “hol’ is van binnen, de bladeren hangen als een soort koepel over je heen.

Het aardbeienveldje onder de boom vaart er ook wel bij, ze kleuren lekker rood met dat extra straaltje zon. Alleen nu nog zorgen dat de slakken niet rechtsomkeer maken als ze zien dat eigenlijk al het lekkers niet boven maar beneden te vinden is.