Die winter is dan toch nog stilletjes aan gekomen. Een paar weken was het al sneeuw en vorst dat de klok sloeg. Geen dikke pakketten hier, maar toch een mooi dekentje. Inmiddels is alles weer verdwenen en komt al het onderliggende weer tevoorschijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ik moet zeggen, er staat nog verbazingwekkend veel overeind. Van de zaadhoofden c.q. sporen van Phlomis en Matteuccia struthiopteris viel niet anders te verwachten, maar ook de kerrieplant Helichrysum italicum staat er florissant bij in tegenstelling tot andere jaren na de winter. De Salvia lavandulifolia heeft wat bruine punten (wat hem overigens niet misstaat naast dat grijs), maar er zitten ook al heel veel nieuwe scheuten in de wacht.

Met het verdwijnen van sneeuw en vorst beginnen ook automatisch mijn handen te kriebelen. De zin om weer de tuin in te gaan, opruimen van alle afgestorven takken, de laatste zadenoogst te verzamelen, het knip en snoeiwerk, en nieuwe plannetjes maken van wat te zaaien en te (ver)planten. Maar ik moet me toch nog een beetje inhouden. In het weekend wordt er weer wat nachtvorst verwacht, dus best het snoeiwerk nog wat uitstellen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En met een rondje door de tuin moet ik zeggen dat het toch ook ieder jaar wel jammer is om al dat overgebleven moois weer af te knippen. Al die zaden, takken en afgestorven blad vormen samen toch een mooie massa in aardse kleuren. Bij een aantal planten die pas wat later op gang komen, zoals de pluimpapaver Macleaya cordata, blijft er zelfs na het verwijderen van oude takken en blad helemaal niets bovengronds over, behalve dan die gapende leegte. Maar goed, de opruimwoede is toch sterker dan de pleinvrees, dus voordat ik rigoreus de snoeischaar bovenhaal, toch ook nog maar even een foto maken van dat achtergelaten nestje inclusief een restje hazelnotenproviand.