Ken je dat, de lichte stress die toeslaat, het moment dat je het terrein van een nog niet eerder bezochte kwekerij oploopt, de plantenbedden zich tot in de verte voor je uitstrekken en de wetenschap dat je slechts een kleine 4 uur de tijd hebt. Het overkwam mij weer eens vorig weekend. Na alle tuinwerkzaamheden van de afgelopen weken waren er toch links en rechts wat gaten geslagen in de border. Op zoek naar een goede vaste plantenkwekerij waarvoor ik niet eerst drie kwartier moet rijden, stuitte ik op kwekerij Guido Van de Steen hier niet ver vandaan. Ik startte vol goede moed: met een karretje en een lijstje in de hand werd bed voor bed afgestruind. Na een tweetal uur was mijn kar nog altijd leeg, niet dat er niks moois was gepasseerd, maar ik had me voorgenomen me (toch op z’n minst in eerste instantie) te concentreren op de planten op mijn lijst. En die waren nog niet voorbijgekomen. Dus sloeg ik een (op het eerste gezicht) groot blok Hosta’s over om me aan de tweede helft van de rijen plantenbedden te wijden.

En ja hoor, niet lang daarna stuitte ik op m’n eerste vondst, althans vermoedelijke vondst, want het toeval wil dan ook net dat bij de gezochte plant het kaartje ontbreekt: Aruncus aethusifolius ‘Horatio’. Eén plantje stond er verdwaald in een bak. Iets verderop lag wel een kaartje met de naam op de grond, dus belandde hij zonder pardon als eerste in mijn kar. Het bleek ook het enige exemplaar van de cultivar te zijn, dus heb ik nog een Aruncus dioicus ‘Kneiffii’ toegevoegd, die lager blijft en mooi diep ingesneden blad heeft.

Even daarna vond ik de Primula. Eerlijk gezegd associeerde ik Primula altijd een beetje met een zogezegd “truttig” plantje (sorry voor het woordgebruik), maar ik moet bekennen dat dat vooroordeel moet worden bijgesteld. Met name tussen heel veel groen vindt ik het erg mooi staan, omdat het geel (en niet alleen van de bloemen maar ook het frisgroene blad) een plekje helemaal kan oplichten. De Primula bulleyana en P. florindae belandden in mijn bak. De laatste verrast dan ook nog eens met een heerlijke geur, die zelfs op grotere afstand nog te ruiken is. Hetzelfde lichtend gele effect geldt voor de Coreopsis verticillata ‘Moonbeam’. Mijn vorige exemplaar heeft het laten afweten, maar ik ga het nog eens proberen, ditmaal op een andere standplaats.

Tot slot heb ik m’n oog nog laten vallen op twee nieuwelingen: Agrimonia eupatoria en Scrophularia auriculata ‘Variegata’, beiden inheems, maar ik had er nog nooit van gehoord of gezien. De Agrimonia maakt een volle bladrozet met gekarteld frisgroen blad, waaruit een lange aar met felgele bloemen ontspruit (op de bovenste foto rechts in beeld). De Scrophularia oftewel “geoord helmkruid” (bovenaan links) heeft groen met crème gemêleerd blad, waarmee hij de aandacht trekt. Quasi blad en stengels heeft het wel iets van een uit de kluiten gewassen munt.

Was het de brandende zon die 4 uur lang op m’n hoofd had geschenen?… op weg naar de uitgang overschouwde ik m’n kar en viel me plots op dat het een overwegend gele verzameling was geworden. Zou er dan toch zoiets zijn dat je met een bepaalde ‘mindset’ op plantenjacht gaat? Bij thuiskomst straalde het geel hieronder mij ook al tegenmoet, dus volgens mij wordt juni – juli voortaan de gele maand.